جلسه اول

سخنراني حجةالاسلام والمسلمين جاودان شب اول محرم 1389

معناي عزاداري .قيامت


أعوذ باللهِ من الشَّیطانِ الرَّجیم. بسم اللهِ الرَّحمن الرَّحیم. الحَمدُ للهِ رَبِّ العالمین وَ لا حَولَ وَ لا قوَة إلا بالله العَلیِّ العَظیم وَ الصَّلاة وَ السَّلام عَلی سَیِّدِنا وَ نبیِّنا خاتم الأنبیاء وَ المُرسَلین أبِی القاسِم مُحمَّد وَ عَلی آلِهِ الطیِبینَ الطاهِرینَ المَعصومین سِیَّما بَقیة اللهِ فِی الأرَضین أرواحُنا وَ أرواحُ العالمینَ لِترابِ مَقدَمِهِ الفِداء وَ لعنة الله عَلی أعدائِهم أجمَعین إلی یَوم الدّین

اول خدای تبارک و تعالی را شکر می­کنیم که باز هم فرصت و مهلت داد که انشاء الله دستمان به دامان حضرت حسین (علیه السلام) برسد و به محرم این حضرت وارد شویم.

قدر این نعمت را آن کسی می­داند که از این دنیا رفته است. او می فهمد که با یک محرم یا یک دهه از محرم انسان می­تواند به همه چیز برسد. درجه پایینش این است که انسان آمرزیده می­شود. که این درجه پایین از آسمان و زمین بیشتر و مهم­تر است.

یک نکته عرض کنم و انشاءالله شب­های دیگر هم این بحث را ادامه خواهیم داد. دقت کنید: این دهه خاص عزاداری است. من و شما این دهه را خاص عزاداری قرار نداده­ایم. ائمه ما این موضوع را مشخص کرده­اند. ده روز، دوران عزاداری است. قاعده­ این است که شما بعد از اینکه مصیبت واقع شد عزاداری کنید. بنابراین ما باید به طور طبیعی از روز عاشورا عزا بگیریم. اما امام صادق (علیه السلام) و حضرت موسی بن جعفر (علیه السلام) و حضرت رضا (علیه السلام) فرموده­اند در این ده روز عزاداری کنید. عزاداری در این ده روز دستور ائمه ما است. از روز اول ماه تا روز دهم. ببینید ما برای هیچ نمونه دیگری دستور عزاداری نداریم. برای حضرت صدیقه طاهره (سلام الله علیها) که اولین مصیبت است دستور عزاداری نداریم. برای حضرت امیرالمومنین (علیه السلام) یا حضرت مجتبی (علیه السلام) و سایر ائمه دستور عزاداری نداریم. اگر ما عزاداری می­کنیم طبق دستورات کلی، عزاداری می­کنیم. دقت کنید: مطابق دستورات کلی که فرمودند شیعیان ما در حزن ما محزونند. خب مسلم است که بیت نبوت در مصیبت حضرت صدیقه طاهره (سلام الله علیها) عزادار بوده­اند. رنجیده خاطر بوده­اند. اگر ما آن را عزا می­گیریم طبق دستورات کلی است. اما این ده روز دستور خاص است. روی این ده روز دست گذاشته­اند. لذا اهمیتش بیشتر است. البته ما هم عملا بیشتر اهمیت می­دهیم و این درست است. مثلا حضرت رضا (علیه السلام) در احوالات حضرت موسی بن جعفر (علیه السلام) می­فرمایند پدرم هر روزی که می­گذشت و به عاشورا نزدیک می­شدیم عزایش بیشتر می­شد تا روز عاشورا که دیگر روز بی­قراری بود. متاسفانه ما انقدر قوت ایمانی نداریم که آنطور بشویم. اما با همین کارهایی که می­کنیم و ظواهری که حفظ می­کنیم مثل اینکه لباس سیاه می­پوشیم و صبح و ظهر و عصر و شب در مجلس عزا شرکت می­کنیم، یک مقداری خودمان را شبیه اماممان می­کنیم و از آنها تقلید می­کنیم. اما خوب بود که عزادار واقعی باشیم. مثل اینکه یک کسی از ما از دست رفته است. ببینید ما معمولا مثل زمانیکه یک کسی از ما فوت می­کند، عزادار نیستیم. لذا مثلا می­توانیم اینجا بنشینیم و حرف گوش دهیم و بعد روضه گوش دهیم و بعد سینه بزنیم و بعد هم تمام که شد می­رویم بیرون و دور هم می­ایستیم و می­گوییم و می­خندیم. در حالی که عزادار نمی­گوید بخندد.

متن كامل سخنراني در ادامه مطالب...